Oaza w centrum miasta, miejsce zabaw i odpoczynku, pełne zieleni, placów zabaw i rozmaitych atrakcji. Czym były ogródki jordanowskie i jak wyglądał nasz widzewski ogródek?
Pomysłodawcą ogródków jordanowskich był lekarz Henryk Jordan, który pierwszy ogród założył w Krakowie pod koniec XIX w. Przed II wojną światową idea ta zyskała na popularności i w kolejnych latach zaczęły powstawać podobne założenia w różnych miastach.
Celem ogródków jordanowskich było nie tylko wspieranie rozwoju fizycznego, ale również moralnego dzieci i młodzieży. Ich lokalizacja musiała być starannie wybrana, z dala od zanieczyszczeń powietrza i umiejscowiona na terenach względnie wysokich, jednocześnie nie dalej niż pół godziny drogi od dzielnicy.
Oprócz tego ogród musiał posiadać infrastrukturę zapewniającą ochronę zdrowotną bawiącym się dzieciom – schronienie przed deszczem, upałem, zacienienie boisk, źródła wody pitnej i kąpielowej, stołówkę oraz gabinet lekarski lub pielęgniarski.
W przypadku miejsc do zabawy powinien istnieć osobno wydzielony obszar dla dzieci w wieku od 3 do 6 lat, odgrodzony żywopłotem, drucianą siatką lub parkanem i oferujący rozrywki dostosowane wiekowo.
Interesującym przykładem był Widzewski Ogródek Jordanowski, usytuowany na rogu ulic Józefa i Konstytucyjnej. Znajdowały się tam ruiny zamku, fontanna, mały basen, drewniany domek do zabaw i boisko. W większym drewnianym domku dzieci mogły grać w planszówki, piłkarzyki i oglądać telewizję. Latem organizowano tam także kolonie dla najmłodszych.
Niestety obecnie teren ogródka jest zniszczony i zarośnięty. Prawie nie ma śladu po dawnej świetlności.
Z perspektywy współczesnej pedagogiki, idea ogrodów jordanowskich może budzić pewne zastrzeżenia. Warto zastanowić się nad ich restrykcyjnymi zasadami, segregacją płciową dzieci oraz brakiem możliwości swobodnych zabaw, aby zrozumieć ewolucję koncepcji edukacyjnych na przestrzeni lat.
