Widzew od 31 grudnia 1992 r. stał się oficjalnie dzielnicą miasta Łodzi. Jest to obecnie największa obszarem dzielnica, ale jednocześnie z najmniejszą gęstością zaludnienia. Dzielnica ta położona mniej więcej na obszarze dawnej wsi Widzew, zwanej obecnie popularnie “Starym Widzewem” nie posiada zwartej, miejskiej zabudowy. Spora jej część jest zajmowana przez pola, nieużytki, lasy i niewielkie osady. Reszta obszaru zdominowana jest zabudową przemysłową i wielkimi osiedlami mieszkaniowymi.
Czy zawsze tak było? Rzecz jasna nie. Widzew istniał także przed nastaniem panowania Juliusza Kunitzera w drugiej połowie XIX w. Zacznijmy jednak od samego początku. Jedną z pierwszych, historycznych wzmianek dotyczących Widzewa jest ta, która pojawiła się w 1387 r. w dokumencie wydanym przez biskupa kujawskiego Jana Kropidło. Z zapisu tego wynika, że duchowny utworzył sołectwo łódzkie złożone ze wsi Łodzia i sąsiedniej wioski Widzewnicy. Niestety ustalenie dokładnej daty założenia Widzewa jest niemożliwe.
Kolejne informacje o Widzewnicy pochodzą z XVI-wiecznych spisów inwentarzowych dóbr biskupich. Jeden z nich został wykonany na zlecenie biskupa Jana Karnkowskiego w 1534 r. Możemy się z niego dowiedzieć, że w tamtym okresie wieś Widzew posiadała “5 łanów, nowo wybudowany młyn, z którego płaci kopę groszy, a wieśniacy są następujący: Wojciech Gralka – 1 łan, Stanisław Kierszcz – 1 łan, Pędziwiatr – 1 łan, Salomonowa – 1 łan, Pietruch – 1 łan. Razem oddając 6 złotych należnych podatków.”
Niestety zarówno wiek XVII, jak i XVIII to bardzo niekorzystny czas dla Widzewa. Osadę zamieszkiwała raptem garstka osób. Grunty orne były bardzo słabej jakości, na ogół piaszczyste i nadawały się jedynie pod wysiew żyta i uprawę ziemniaków.
Co ciekawe nieco lepsze czasy dla Widzewa nastały paradoksalnie wraz z upadkiem państwa polskiego i z początkiem okresu zaborów. W momencie powstania Królestwa Polskiego pod berłem cara Rosji sytuacja całego obszaru Łodzi, a co za tym idzie także okolicznych wsi zmieniła się w diametralny sposób. Historyczne konsekwencje podjętej przez Rajmunda Rembielińskiego i Stanisława Staszica w 1823 r. decyzji o założeniu nowej osady sukienniczej spowodowała, że Widzew znalazł się w polu oddziaływania Łodzi.
W wyniku prac regulacyjnych podjętych przy wytyczaniu nowych ulic i działek dla przybyłych tkaczy, przesiedlono do Widzewa część mieszkańców wsi Wólka. W ten oto sposób wzrosła liczba mieszkańców i powierzchnia gruntów rolnych. Rosnące potrzeby szybko rozwijającej się Łodzi sprzyjały również jej okolicy. Karczowano lasy Puszczy Łódzkiej, co sprawiło, że naturalna granica oddzielająca Widzew od Łodzi kurczyła się coraz bardziej. W latach 60. XIX w. uregulowano stosunki własnościowe i uwłaszczono chłopów widzewskich. W tym czasie liczba mieszkańców wsi liczyła już 338 osób ludności stałej i 36 osób ludności czasowo zamieszkałej. Widzew podobnie jak inne okoliczne, podłódzkie osady stanowił zaplecze taniej siły roboczej, służył jako baza surowcowa i miejsce niezbyt drogiego noclegu dla coraz liczniejszej rzeszy chłopów wędrujących za pracą do miasta.
