Czas na ostatnią część opowieści o Juliuszu Kunitzerze. Mało znanym faktem z życia fabrykanta jest to, że był on głównym inicjatorem uruchomienia miejskiej i podmiejskiej komunikacji tramwajowej w Łodzi. W tej kwestii wyprzedziliśmy nawet Warszawę, ponieważ w Łodzi od razu pojawiły się tramwaje elektryczne! Doprowadziło to do powstania takich spółek akcyjnych, jak „Kolej Elektryczna Łódzka” i „Łódzkie Wąskotorowe Elektryczne Koleje Dojazdowe”. Kunitzer zasiadał także w Radzie Nadzorczej Banku Handlowego w Łodzi, zaś w 1897 r. zorganizował konsorcjum węglowe pod nazwą „Kunitzer and Co.”, które zaopatrywało Łódź w śląski węgiel. W 1890 r. z jego inicjatywy, z okazji przekształcenia „Widzewskiej Manufaktury” w Towarzystwo Akcyjne „Heinzel i Kunitzer”, finansowanie zakładowej Kasy Chorych zostało w całości przejęte przez fabrykę. Ponadto fundusz Kasy był zasilany nakładanymi na robotników karami porządkowymi. Pełne finansowanie Kasy było ewenementem nie tylko w Łodzi.

Juliusz Kunitzer był też organizatorem wizyty Henryka Sienkiewicza w Łodzi w styczniu 1904 roku.

Ogromny sukces zawodowy, przedsiębiorczość, kreatywność oraz działalność społeczno – charytatywna nie uchroniły Juliusza Kunitzera przed jego bardzo tragicznym końcem. W trakcie Rewolucji 1905 r. Kunitzer bezwzględnie traktował strajkujących robotników. Dnia 12 kwietnia 1905 r., gdy trwał strajk okupacyjny w fabryce, Kunitzer zaapelował do władz o aresztowanie strajkujących. W trakcie powstania łódzkiego pod koniec czerwca 1905 r. wraz z Alfredem Biedermannem przekonywał zastępcę warszawskiego generał-gubernatora, aby wysłał do Łodzi „energicznego generała” do stłumienia rozruchów. Kilka miesięcy później Kunitzer został ciężko raniony w tramwaju przez dwóch członków Polskiej Partii Socjalistycznej – Adolfa Szulca i Stefana Jędrasa przy ul. Nawrot i zmarł po 20 minutach przed udzieleniem mu jakiejkolwiek pomocy lekarskiej. Tragiczna śmierć Kunitzera wywarła wielkie poruszenie w kręgach fabrykanckich i w całym łódzkim społeczeństwie. Uroczysty pogrzeb zamordowanego lodzermenscha miał miejsce dnia 3 października 1905 r. i zgromadził tysiące łodzian, w tym robotników jego fabryki, którym wypłacono za ten dzień dniówkę, zgodnie z ówczesnym obyczajem. Juliusz Kunitzer pochowany został na cmentarzu ewangelickim przy ul. Srebrzyńskiej w Łodzi.

Nawet po śmierci Juliusza Kunitzera ciągnęła się za nim „czarna legenda”, do czego w dużej mierze przyczynił się łódzki ruchu robotniczy. Kunitzer był utożsamiany z symbolem wyzysku i poniżającego traktowania robotników zatrudnionych w jego fabryce.